Daar gaat ze

Daar zit ik dan, op de luchthaven van Dubai. Na al 10 uur in de lucht te hebben gezeten, op een hoogte van een hele avondvierdaagse. (woorden van Caroline, vond ik zo grappig)
Het zit erop. Het grote spleetoog avontuur. Het is klaar. Done. Nu is het alleen nog maar een herinnering. Maar wat voor herinnering! Het is mijn mooiste half jaar ooit geweest! Een half jaar waarin ik zoveel heb geleerd. Zoveel heb gezien. Zoveel heb gedaan. Een half jaar waarin ik mezelf heb leren kennen. Dat ik nu voor mijzelf op durf te komen en het rustig laat weten als iets me niet aanstaat.
Het leven tussen de chineesjes is leuk, druk, gezellig, maar soms ook wat irritant..
Nu ik hier zit, voelt het zo raar. Ik zit nu tussen twee werelden in. Ik heb mijn leventje in Shanghai afgesloten, en nu ben ik (nog lang niet) klaar voor mijn nieuwe leventje in Nederland. Want ook dat zal anders worden dan daarvoor!

Er zijn veel dingen, waar ik de afgelopen maanden gewend aan ben geraakt. Stinkende Chinezen. Rochels die elke keer nèt niet in mijn nek belanden. Het boeren waarop ik steevast riep: ieeehhhh! Het geslurp in restaurants. Roltrappen die ineens zijn omgedraaid, waardoor je bijna je nek breekt. Omver gelopen worden (en natuurlijk lekker terug duwen!). Urenlang aangestaard worden, want die ogen zijn wel heeel anders dan die van ons! Mijn koude , tochtige maar erg gezellige huisje. De bedelaars op straat die we namen gaven. Schreeuwen tegen de taxi chauffeur omdat ik al 100 keer de straatnaam heb gezegd, en hij nog steeds appelig voor zich uit zit te kijken en roept: Changning lu? Ja meneneer de taxichauffeur, dat zei ik al, Changning lu! Taxi chauffeurs die midden op de weg stil gaan staan omdat ze je niet snappen, achteruit rijden op een drukke weg omdat we een afslag hebben gemist, hun deur openzwaaien omdat er een rochel dwars zit. Maar ook het Chinese voetje is een bekend fenomeen in China: gas, los, gas, los, gas, los, gas, los… totdat je je er dood aan gaat ergeren.
En natuurlijk moet ik toegeven dat ik nog steeds niet helemaal gewend was aan al deze dingen, want ik bleef me verbazen over de eetstijl en het ongegeneerde geluiden maken of de kinderen die lekker in de metro zitten te poepen of plassen. Het geweldige uitzicht bij de Bund, dat keer op keer resulteerde in een brok in mijn keel. Dat is zo mooi, zo speciaal! En vooral het feit dat ik binnen 20 minuten op zo’n mooie plek ben, waar veel mensen uren voor reizen. Dat zal nooit wennen. De chinezen die met kuddes op je af stormen als je rustig de metro uit wilt, dat gaf mij altijd het gevoel dat ik de rol van Muffassa speelde in de Lion King, denk aan de scene tussen de kudde bizons die maar bleven rennen.
Maar toch voelde het goed, ik ben gewend geraakt aan een cultuur die heel speciaal is, aan een land dat heel speciaal is, aan een leven dat druk is, aan een leven vol gezelligheid en internationale contacten.

Al deze dingen, ga ik vreselijk missen. Maar ook mijn leuke, onvergetelijke avonden in M1NT en andere clubs. De gezellige etentjes. De heerlijke Hunan boontjes. Ajisen Ramen met het lekkere rijst kommetje. De gezellige filmavondjes met de meiden. De katers. De ladies nights in leuke clubs. Elke dag met de taxi, en dat voor 3 euro. Het gevoel dat ik de stad kende, dat ik na een tijdje toch echt wist hoe we moesten rijden en ik dat de taxi chauffeur gewoon in het chinees kon uitleggen! Elke dag een woordje erbij leren. Al het eten dat op straat werd verkocht. Het afdingen, wat mij na een tijdje toch aardig afging. De liefde voor kitscherige spullen en bling bling van de Chinezen, als er maar diamantjes op zaten dan was het goed, zelfs op de mooiste Porsche zat soms een sticker van Hello kitty (!?)
En natuurlijk mijn lieve huisgenootjes Rozsa en Michelle. Ik heb het zo gezellig gehad! Samen konden we lekker zeuren over die gekke Chinese cultuur als we na een dag tussen de chinezen thuis kwamen en al onze frustraties en verbazingen konden delen.

En ik kan jullie vertellen dat mijn poging om Chinezen wat bij te brengen, toch echt is mislukt. Ik heb zo hard mijn best gedaan, ze geprobeerd duidelijk te maken dat je beter geduld kunt hebben in de metro bijvoorbeeld. Nee mevrouw Spleetoog, je mag er niet langs, even wachten totdat we bij het station zijn en de deuren open gaan.. . En vertellen dat ze bestwel hun hand voor hun mond mogen houden als ze niezen in een overvolle metro, rustig op hun beurt moeten wachten in de rij.
Maar deze ‘lessen’ kan je misschien beter een strijd noemen met de normen en waarden in de Chinese cultuur. Ze zijn het nu eenmaal gewend. En ik moet zeggen, stiekem is dat duwen bestwel leuk! Zal ik in Nederland deze gewoonte dan maar blijven gebruiken? Nee, dat lijkt me niet zo’n goed idee.

De laatste weken heb ik veel afscheid moeten nemen van vrienden die terug naar huis gingen. Maar ook heb ik weer veel nieuwe mensen leren kennen, waaronder een inmiddels goede vriend. Wat is het stom om afscheid te nemen en te weten dat je elkaar niet meer zult zien.
En ik kan jullie gerust stellen dat ik mij niet heb laten verleiden door de verschrikkelijk aantrekkelijke spleetogen en dus ook niet thuis kom met een verrassing dat ik jullie aan iemand moet voorstellen. Nee, I tried, but I failed! Gelukkig :)! Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik mij niet heb vermaakt hier, maar laat ik mij daar niet al te veel over uitlaten.

Het voelt raar om deze blog af te sluiten. Mijn laatste blog. Mijn laatste gezeur over de Chinezen. Mijn laatste poging om jullie te laten zien hoe het is om in Shanghai te leven. Mijn laatste poging om…. Achja.. ik weet het ook niet meer….

Voordat ik hierheen ging, luisterde ik het nummer ‘Vlieg met me mee’ van Trijntje Oosterhuis. Ik kon mij vinden in de tekst en voelde dat er een groot avontuur op mij stond te wachten als ik dit nummer luisterde. Tijdens mijn maanden in Shanghai luisterde ik dit nummer nog af en toe, en dacht.. jahoor Marlijntje, je hebt het gewoon geflikt! Ik bén naar die andere kant van de wereld gevlogen!
En nu, luister ik nog 1 keer, voor de allerlaatste keer op reis, dit nummer... Want vanaf nu ga ik (met een beetje tegenzin) mijn leven aan de andere kant van de wereld weer oppakken, in dat kleine, saaie, kikkerlandje. En wachten op het moment dat ik klaar ben met mijn studie en terug kan verhuizen naar Oh Oh Shanghai. (Sorry papa en mama).


Het heeft mijn leven veranderd!


Er rest mij nu nog één ding te zeggen.
Shanghai, ik ga je vreselijk missen!!!

Voor altijd bij me zullen we maar zeggen . . . . .

Zai Jian!